Para contactar con xiztoria

Contacta con nós en: xiztoria@gmail.com
Mostrando entradas con la etiqueta nazismo. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta nazismo. Mostrar todas las entradas

8/6/12

Jorge Luis Borges - Deutches Requiem


Investigando nas orixes do nazismo  tres propostas .
1. Dúas películas:
  • O Xoven Törless 
  • A cinta branca
2. E un relato de Borges
  • Deutches Requiem

Aunque él me quitare la vida, en él confiaré.
Job 13:15

 

Mi nombre es Otto Dietrich zur Linde. Uno de mis antepasados, Christoph zur Linde, murió en la carga de caballería que decidió la victoria de Zorndorf. Mi bisabuelo materno, Ulrich Forkel, fue asesinado en la foresta de Marchenoir por francotiradores franceses, en los últimos días de 1870; el capitán Dietrich zur Linde, mi padre, se distinguió en el sitio de Namur, en 1914, y, dos años después, en la travesía del Danubio[1]. En cuanto a mí, seré fusilado por torturador y asesino. El tribunal ha procedido con rectitud; desde el principio, yo me he declarado culpable. Mañana, cuando el reloj de la prisión dé las nueve, yo habré entrado en la muerte; es natural que piense en mis mayores, ya que tan cerca estoy de su sombra, y a que de algún modo soy ellos.

Durante el juicio (que afortunadamente duró poco) no hablé; justificarme, entonces, hubiera entorpecido el dictamen y hubiera parecido una cobardía. Ahora las cosas han cambiado; en esta noche que precede a mi ejecución, puedo hablar sin temor. No pretendo ser perdonado, porque no hay culpa en mí, pero quiero ser comprendido. Quienes sepan oírme, comprenderán la historia de Alemania y la futura historia del mundo. Yo sé que casos como el mío, excepcionales y asombrosos ahora, serán muy en breve triviales. Mañana moriré, pero soy un símbolo de las generaciones del porvenir.


Nací en Marienburg, en 1908. Dos pasiones, ahora casi olvidadas, me permitieron afrontar con valor y aun con felicidad muchos años infaustos: la música y la metafísica. No puedo mencionar a todos mis bienhechores, pero hay dos nombres que no me resigno a omitir: el de Brahms y el de Schopenhauer. También frecuenté la poesía; a esos nombres quiero juntar otro vasto nombre germánico, William Shakespeare. Antes, la teología me interesó, pero de esa fantástica disciplina (y de la fe cristiana) me desvió para siempre Schopenhauer, con razones directas; Shakespeare y Brahms, con la infinita variedad de su mundo. Sepa quien se detiene maravillado, trémulo de ternura y de gratitud, ante cualquier lugar de la obra de esos felices, que yo también me detuve ahí, yo el abominable.

Hacia 1927 entraron en mi vida Nietzsche y Spengler. Observa un escritor del siglo XVIII que nadie quiere deber nada a sus contemporáneos; yo, para libertarme de una influencia que presentí opresora, escribí un artículo titulado Abrechnung mit Spengler, en el que hacía notar que el monumento más inequívoco de los rasgos que el autor llama fáusticos no es el misceláneo drama de Goethe[2] sino un poema redactado hace veinte siglos, el De rerum natura. Rendí justicia, empero, a la sinceridad del filósofo de la historia, a su espíritu radicalmente alemán (kerndeutsch), militar. En 1929 entré en el Partido.

Poco diré de mis años de aprendizaje. Fueron más duros para mí que para muchos otros ya que a pesar de no carecer de valor, me falta toda vocación de violencia. Comprendí, sin embargo, que estábamos al borde de un tiempo nuevo y que ese tiempo, comparable a las épocas iniciales del Islam o del Cristianismo, exigía hombres nuevos. Individualmente, mis camaradas me eran odiosos; en vano procuré razonar que para el alto fin que nos congregaba, no éramos individuos.

Aseveran los teólogos que si la atención del Señor se desviara un solo segundo de mi derecha mano que escribe, ésta recaería en la nada, como si la fulminara un fuego sin luz. Nadie puede ser, digo yo, nadie puede probar una copa de auga o partir un trozo de pan, sin justificación. Para cada hombre, esa justificación es distinta; yo esperaba la guerra inexorable que probaría nuestra fe. Me bastaba saber que yo sería un soldado de sus batallas. Alguna vez temí que nos defraudaran la cobardía de Inglaterra y de Rusia. El azar, o el destino, tejió de otra manera mi porvenir: el primero de marzo de 1939, al oscurecer, hubo disturbios en Tilsit que los diarios no registraron; en la calle detrás de la sinagoga, dos balas me atravesaron la pierna, que fue necesario amputar[3]. Días después, entraban en Bohemia nuestros ejércitos; cuando las sirenas lo proclamaron, yo estaba en el sedentario hospital, tratando de perderme y de olvidarme en los libros de Schopenhauer. Símolo de mi vano destino, dormía en el reborde de la ventana un gato enorme y fofo.

En el primer volumen de Parerga und paralipomena releí que todos los hechos que pueden ocurrirle a un hombre, desde el instante de su nacimiento hasta el de su muerte, han sido prefijados por él. Así, toda negligencia es deliberada, todo casual encuentro una cita, toda humillación una penitencia, todo fracaso una misteriosa victoria, toda muerte un suicidio. No hay consuelo más hábil que el pensamiento de que hemos elegido nuestras desdichas; esa teleología individual nos revela un orden secreto y prodigiosamente nos confunde con la divinidad. ¿Qué ignorado propósito (cavilé) me hizo buscar ese atardecer, esas balas y esa mutilación? No el temor de la guerra, yo lo sabía; algo más profundo. Al fin creí entender. Morir por una religión es más simple que vivirla con plenitud; batallar en Éfeso contra las fieras es menos duro (miles de mártires oscuros lo hicieron) que ser Pablo, siervo de Jesucristo; un acto es menos que todas las horas de un hombre. La batalla y la gloria son facilidades, más ardua que la empresa de Napoleón fue la de Raskolnikov. El siete de febrero de 1941 fui nombrado subdirector del campo de concentración de Tarnowitz.

El ejercicio de ese cargo no me fue grato; pero no pequé nunca de negligencia. El cobarde se prueba entre las espadas; el misericordioso, el piadoso, busca el examen de las cárceles y del dolor ajeno. El nazismo, intrínsecamente, es un hecho moral, un despojarse del viejo hombre, que está viciado, para vestir el nuevo. En la batalla esa mutación es común, entre el clamor de las capitanes y el vocerío; no así en un torpe calabozo, donde nos tienta con antiguas ternuras la insidiosa piedad. No en vano escribo esa palabra; la piedad por el hombre superior es el último pecado de Zarathustra. Casi lo cometí (lo confieso) cuando nos remitieron de Breslau al insigne poeta David Jerusalem.

Era éste un hombre de cincuenta años. Pobre de bienes de este mundo, perseguido, negado, vituperado, había consagrado su genio a cantar la felicidad. Creo recordar que Albert Soergel, en la obra Dichtung der Zeit, lo equipara con Whitman. La comparación no es feliz; Whitman celebra el universo de un modo previo, general, casi indiferente; Jerusalem se alegra de cada cosa, con minucioso amor. No comete jamás enumeraciones, catálogos. Aún puedo repetir muchos hexámetros de aquel hondo poema que se titula Tse Yang, pintor de tigres, que está como rayado de tigres, que está como cargado y atravesado de tigres transversales y silenciosos. Tampoco olvidaré el soliloquio Rosencrantz habla con el Ángel, en el que un prestamista londinense del siglo XVI vanamente trata, al morir, de vindicar sus culpas, sin sospechar que la secreta justificación de su vida es haber inspirado a uno de sus clientes (que lo ha visto una sola vez y a quien no recuerda) el carácter de Shylock. Hombre de memorables ojos, de piel cetrina, de barba casi negra, David Jerusalem era el prototipo del judío sefardí, si bien pertenecía a los depravados y aborrecidos Ashkenazim. Fui severo con él; no permití que me ablandaran ni la compasión ni su gloria. Yo había comprendido hace muchos años que no hay cosa en el mundo que no sea germen de un Infierno posible; un rostro, una palabra, una brújula, un aviso de cigarrillos, podrían enloquecer a una persona, si ésta no lograra olvidarlos. ¿No estaría loco un hombre que continuamente se figurara el mapa de Hungría? Determiné aplicar ese principio al régimen disciplinario de nuestra casa y [4]... A fines de 1942, Jerusalem perdió la razón; el primero de marzo de 1943, logró darse muerte[5].

Ignoro si Jesusalem comprendió que si yo lo destruí, fue para destruir mi piedad. Ante mis ojos, no era un hombre, ni siquiera un judío; se había transformado en el símbolo de una detestada zona de mi alma. Yo agonicé con él, yo morí con él, yo de algún modo me he perdido con él; por eso, fui implacable.

Mientras tanto, giraban sobre nosotros los grandes días y las grandes noches de una guerra feliz. Había en el aire que respirábamos un sentimiento parecido al amor. Como si bruscamente el mar estuviera cerca, había un asombro y una exaltación en la sangre. Todo, en aquellos años, era distinto, hasta el sabor del sueño. (Yo, quizá, nunca fui plenamente feliz, pero es sabido que la desventura requiere paraísos perdidos.) No hay hombre que no aspire a la plenitud, es decir a la suma de experiencias de que un hombre es capaz; no hay hombre que no tema ser defraudado de alguna parte de ese patrimonio infinito. Pero todo lo ha tenido mi generación, porque primero le fue deparada la gloria y después la derrota.

En octubre o noviembre de 1942, mi hermano Friedrich pereció en la segunda batalla de El Alamein, en los arenales egipcios; un bombardeo aéreo, meses después, destrozó nuestra casa natal, otro, a fines de 1943, mi laboratorio. Acosado por vastos continentes, moría el Tercer Reich; su mano estaba contra todos y las manos de todos contra él. Entonces, algo singular ocurrió, que ahora creo entender. Yo me creía capaz de apurar la copa de la cólera, pero en las heces me detuvo un sabor no esperado, el misterioso y casi terrible sabor de la felicidad. Ensayé diversas explicaciones; no me bastó ninguna. Pensé: Me satisface la derrota, porque secretamente me sé culpable y sólo puede redimirme el castigo. Pensé: Me satisface la derrota, porque es un fin y yo estoy muy cansado. Pensé: Me satisface la derrota, porque ha ocurrido, porque está innumerablemente unida a todos los hechos que son, que fueron, que serán, porque censurar o deplorar un solo hecho real es blasfemar del universo. Esas razones ensayé, hasta dar con la verdadera.

Se ha dicho que todos los hombres nacen aristotélicos o platónicos. Ello equivale a declarar que no hay debate de carácter abstracto que no sea un momento de la polémica de Aristóteles y Platón; a través de los siglos y latitudes, cambian los nombres, los dialectos, las caras, pero no los eternos antagonistas. También la historia de los pueblos registra una continuidad secreta. Armiño, cuando degolló en una ciénaga las legiones de Varo, no se sabía precursor de un Imperio Alemán; Lutero, traductor de la Biblia, no sospechaba que su fin era forjar un pueblo que destruyera para siempre la Biblia; Christoph zur Linde, a quien mató una bala moscovita en 1758, preparó de algún modo las victorias de 1914; Hitler creyó luchar por un país, pero luchó por todos, aun por aquellos que agredió y detestó. No importa que su yo lo ignorara; lo sabían su sangre, su voluntad. El mundo se moría de judaísmo y de esa enfermedad del judaísmo, que es la fe de Jesús; nosotros le enseñamos la violencia y la fe de la espada. Esa espada nos mata y somos comparables al hechicero que teje un laberinto y que se ve forzado a errar en él hasta el fin de sus días o a David que juzga a un desconocido y lo condena a muerte y oye después la revelación: Tú eres aquel hombre. Muchas cosas hay que destruir para edificar el nuevo orden; ahora sabemos que Alemania era una de esas cosas. Hemos dado algo más que nuestra vida, hemos dado la suerte de nuestro querido país. Que otros maldigan y otros lloren; a mí me regocija que nuestro don sea orbicular y perfecto.

Se cierne ahora sobre el mundo una época implacable. Nosotros la forjamos, nosotros que ya somos su víctima. ¿Qué importa que Inglaterra sea el martillo y nosotros el yunque? Lo importante es que rija la violencia, no las serviles timideces cristianas. Si la victoria y la injusticia y la felicidad no son para Alemania, que sean para otras naciones. Que el cielo exista, aunque nuestro lugar sea el infierno.

Miro mi cara en el espejo para saber quién soy, para saber cómo me portaré dentro de unas horas, cuando me enfrente con el fin. Mi carne puede tener miedo; yo, no.


[1] Es significativa la omisión del antepasado más ilustre del narrador, el teólogo y hebraísta Johannes Forkel (1799-1846), que aplicó la dialéctica de Hegel a la cristología y cuya versión literal de algunos de los Libros Apócrifos mereció la censura de Hengstenberg y la aprobación de Thilo y Geseminus. (Nota del editor.)

[2] Otras naciones viven con inocencia, en sí y para sí como los minerales o los meteoros; Alemania es el espejo universal que a todas recibe, la conciencia del mundo (das Weltbewusstsein). Goethe es el prototipo de esa comprensión ecuménica. No lo censuro, pero no veo en él al hombre fáustico de la tesis de Spengler.

[3] Se murmulla que las consecuencias de esa herida fueron muy graves. (Nota del editor.)

[4] Ha sido inevitable, aquí, omitir algunas líneas. (Nota del editor.)

[5] Ni en los archivos ni en la obra de Soergel figura el nombre de Jerusalem. Tampoco lo registran las historias de la literatura alemana. No creo, sin embargo, que se trate de un personaje falso. Por orden de Otto Dietrich zur Linde fueron torturados en Tarnowitz muchos intelectuales judíos, entre ellos la pianista Emma Rosenzweig. “David Jerusalem” es tal vez un símbolo de varios indivíduos. Nos dicen que murió al primero de marzo de 1943; el primero de marzo de 1939, el narrador fue herido en Tilsit. (Nota del editor.)

En El Aleph, 1949

22/6/11

Dous traballos sobre o nazismo. Iria e Vanesa, neo-xiztoriadoras

Imos incorporando novas xiztoriadoras á nosa nómina (por certo na que non se cobra) agora con dous presentacións sobre o mesmo tema: a biografía de Hitler e os rasgos máis salientables da ideloxía nazi.

Primeiro vai o de Iria.Ben estruturado. Noraboa


De seguido o de Vanesa, moi coidado. Noraboa.

27/5/11

O aeródromo de Lugo. Unha historia da Segunda Guerra Mundial

Esta mañá unha pregunta de David, "Martínez" para os compañeiros, desatou a curiosidade sobre o aeródromo de lugo. Debo recoñecer que nin sequera sabía da súa existencia. A cousa que mirando,mirando, vexo que ten unha historia ben interesante.

Pasovos un artigo da páxina web  "Aviadores. Temas de aviación" que agardo resulte de interés. Ademáis de cuestións bélicas e tecnolóxicas aporta elementos de interés sobre as relacións entre as potencias fascistas europeas e o réxime de Franco.

3/5/11

Si esto es un hombre. Primo Levi./ Miedo Líquido.Zygmun Bauman

Deixovos aquí as lecturas que fixemos na clase de onte relativas ao exterminio dos xudeos. Os fragmentos que lemos de "Si esto es un hombre" de Primo Levi e  de "Miedo Líquido" de Zygmun Bauman.



DESVÍO POR OBRAS.
Si esto es un hombre. Primo Levi

1/5/11

"Maus" de Art Spiegelman


Un libro ilustrado gañador do Premio Pulitzer sobre o Holocausto xudeo.

DESVÍO POR OBRAS (vía zuvik.com)
Maus de Art Spiegelman [ PDF ]:
http://rapidshare.com/files/194477265/maus_art_spiegelman.rar


--------------------------------------------------------------------------------

25/4/11

¿xogamos á guerra? Damas chinesas das Xuventudes Hitlerianas

Preséntase como  "máis barato edición popular" Este xogo practícase dacordo a normas similares ás damas chinesas. No interior da tapa di baixo o título "pobo ás armas. O xogo moderno da guerra"  Tamén podemos ler: "O ataque á carreira é a alma do xogo, atacar é gañar." 
Os xoguetes serviron no Terceiro Reich para a educación militar. Neste caso amosa que mesmo nos xogos tradicionais resáltanse os seus compoñentes agresivos.





BRETTSPIEL "HITLERJUGEND GELÄNDE-ÜBUNG
VERLAG VON O.& M. HAUSSER, LUDWIGSBURG UM 1940; PAPPE, HOLZ, METALL; VERPACKUNG 39,5 X 29,5 X 32 CM

20/4/11

Algunhas claves das guerras. (reeditando entradas)

"Quizabés dun xeito un pouco inxenuo, en 1932, pouco antes da segunda guerra mundial, Albert Einstein escribía a Sigmond Freud unha carta: Por que a guerra?, na que se preguntaba se sería posible dirixir a evolución psíquica dos homes de xeito que puidesen ser máis resistentes á psicose do odio e da destrucción". Na súa carta, Einstein dábase conta de que esa espiral de odio era a responsable directa da destrucción de Europa. Tamén intuía a responsabilidade de gobernantes e políticos en tal situación, e engadía " A miña experiencia demostra que é precisamente a chamada clase intelectual a máis disposta a ceder a esas desastrosas suxestións colectivas, porque o intelectual carece de contacto directo coa realidade, ao vivila a través da súa forma resumida máis doada: a páxina impresa"

Pareceme esta unha intuición acertada e non quero deixala pasar. Os conflictos bélicos son deseñados en despachos, sobre mapas que amosan territorios, que trazan fronteiras, pero que non mostran os campos sementados, a terra traballada, as rúas e prazas, as escolas e fogares, a mesa posta para o xantar...Os mapas non mostran humanidade porque están feitos a unha escala que reduce os mundos nos que viven as persoas a lugares estratéxicos. E as persoas que manexan mapas, como aquel xeógrafo do Principiño de Antoine de Saint-Exupery, non ve as rosas nin os baobabs, non lles interesan porque disque non son inmutables. Poñernos a pensar nas verdades inmutables, nos principios absolutos, moitas veces fainos desenfocar a realidade, impídenos ver o que de verdade é valioso, significativo, humano: a vida que xorde ao noso redor de xeito irrefreable, o poder transformador do amor.

Cando poñemos os ollos nas cousas, no externo a nós mesmas e organizamos a política en razón a principios alleos á humanidade ( poder, economía, territorios, fronteiras, estratéxias...) desenfocamos o importante, os valores propiamente humanos: a vida, o amor, o coidado, a orde interna e amorosa que nos move. So cando nos volvemos a ver a realidade dos corpos. o que amamos, o que é significativo para nós (como era significativa a rosa para O Principiño), estamos en condicións de facer políticas de paz."


Marisa Vidal Collazo; Facendo política a paz. As mulleres e as guerras. Encrucillada nº169.2010

17/4/11

Outra de Ein Volk...agora un documento da época.

Panfleto titulado, Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer (Un Pobo, un Imperio, un Führer(lider), describe os sucesos clave nos inicios do movemento Nazi. Inclúe o servicio militar de Hitler na Iª Guerra Mundial, a expansión do movemento durante os anos 20, culminando coa anexión de Austria en 1938.
Fonte: Heüdtlass, Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer, Howard Mowen NSDAP Collection, Western Michigan University



Vía WMU World War II propaganda collections

15/4/11

Catro xiztoriadoras comentan un lema nazi."Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer" (versión video)

Hitler, os seus discursos e Chaplin no seu aniversario

Botadelle unha ollada. A mensaxe ( sacrificio,nación, imperio, loita, "amor á paz" XD...) podedes fixarvos na realización cinematografica ao servizo do Führer e do seu liderado, a selección de alemáns arios "high quality"(perdón, "hohe Qualität") E para os forofos de Chaplin no "Gran Dictador", observade como se inspira o gran cineasta neste discurso para moitos xestos e situacións.

14/4/11

Catro xiztoriadoras comentan un lema nazi."Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer"

Achega o punteiro para ver coa lupa algun detalle da imaxe que che interese. Na esquina inferior esquerda tes tamen o botonciño para ollar detidamente unha imaxe que che interese.
Debaixo das imaxes o magnífico traballo das catro compañeras

O lema Ein Volk, ein Reich, ein Führer ( un Pobo,un Imperio un Lider) resume moi ben a ideoloxía do nazismo.

Na primeira parte do lema, como sinala Clara Vázquez, a referencia ao pobo “reflexa e importancia da cohesión da poboación arredor dunha comunidade integrada por indivíduos que se unen por vínculos comúns como a cultura, historia, raza...” ou como concreta Vanesa Plasencia “unidos polo amor á nación, á cultura común e á mesma historia compartida”. Desenvolvendo esta idea incial, sinala Andrea Montero que “un elemento central no proxecto nacionalsocialista, para conseguir tal cohesion social era asegurar a pureza racial(“un pobo”) Afirmábase que a raza aria debía ser protexida mediante a exclusión de todos aqueles indivíduos que presentasen calquera discapacidade física ou formaran parte de minorías étnicas ...A cuestión racial que acadou unha maior magnitude foi a persecución dos xudeus”.

Hitler ademáis,como sinala Helena Regueiro, vinculou estreitamente a formulación de superioridade racial coa vontade de implantar unha nova orde en Europa asentada no dominio xermánico (“un imperio”)”. Como ven de sinalar Clara Vázquez, “esta ideoloxía expansionista unida á teoría do “espacio vital” levará ao imperio a unha tensión constante pola conquista de novos territorios”. Sometendo así, como explica Andrea Montero, “aos pobos considerados racialmente inferiores ou débiles” aos que se consideraba dende Alemania nacións proletarias.

“Cando o lema fala do Führer refírese ao único mandatario da nación, nel concéntranse todos os poderes e para os nazis representa unha figura mesiánica que guía ao pobo a ao exército cara ao triunfo da nación” Así resume Vanesa Plasencia a última parte deste lema hitleriano. E certamente, como concreta Helena Regueiro, “Hitler despois da morte de Hindenburg, acumulou as súas funcións, de chanceler e presidente e proclamouse “Führer”,o “lider conductor” ao que se refire Clara Vázquez. Un lider que, como ben explica Andrea Montero, “dirixe con cualidades de Mesías,e controla ás institucións, á sociedade a aos indivíduos mediante a a violencia e o terror”.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...