Hoxe entereime da morte dun referente. Dun amigo. Dun poeta. Hoxe entereime de que Mario morreu. Cicais sexa estrabagante chamar de "amigo" a un ser que nunca viches, con quen non intimaches, alguen que nin sequera sabe da túa existencia no mundo. Cicais non tivemos tal relación, ben o sei. Mais falar sí que falamos, abofé que sí. El díxome mundos enteiros cos seus versos, nas súas letras, coas súas palabras. Eu contestáballe con cada nova lectura, coa interización de cada recital, con preguntas metafísicas e tamén utilitaristas que me deixaba, claro está, sen resposta. Mario. Ao mellor nunca filosofamos entre o fumega dun café, nin compartimos as burbullas dunha caña, nin sonrímos xuntos ao dicir "este mundo, meu amigo, é unha auténtica basura repleta de inxustizas mais... viste, que relinda es la vida!". Non compartimos todo iso mais falar, sí que falamos.
Hoxe estou triste. O mundo a partir deste día é un pouquiño máis...como dicilo, un pouquiño menos claro, sen a lucidez del a iluminarnos o ser. Fóiseme Haro Tecglen, e Ángel Gonzalez, e agora tí, Mario. Coa túa palabra viva aprendíchesme a cantar ao compromiso, a non calar, a denunciar (como ben-dicías ti) "a los neutrales y a los neutrones". Fixeches do mundo un lugar un pouquechiño mellor, con máis luz, con moita máis espereanza. Así llo cantaches aos xoves, a quen en varias ocasións te dirixiches para pedirlles a revolución, o inconformismo, e sobre todo, que nunca, nunca lles confiscasen a liberdade, A PALABRA. Amigo, ate o teu nome soa a verso...Benedetti.
Hoxe almorzo coa tristeza que dá o saber que perdiches a batalla, mais non a esperanza. Léote, e brindo coa miña cunca de café por tí. Por todo o que me diches, por tódalas conversas que eu tiven contigo (pese a que tí non o soubeses, mirábasme aos ollos exactamente como se espera dun amigo, dun compañeiro de batalla). Non te botarei en falta, porque nunca desapareceras da miña vida (os eus pasados comformanse, de algunha maneira, de pequenos trozos de tí). É curioso amigo, mais eu coñecinche por medio dunha esquela. Xa sei, xa sei, sóa ben raro, mais un día no obituario dun xornal apareceu como agasallo ao defunto un verso teu. Non me acorda cal, pero estou segura que cantaba á vida (a tódalas vidas posibeis, que están todas nesta). Preguntei a un profesor por tí, e Uxío trouxome ao día seguinte "Una mujer desnuda y en lo oscuro". A partir de ahí, e por sempre, a nosa amizade, as nosas conversas, as nosas utopías: "Cómo voy a creer / dijo el Fulano / que el mundo se quedó sin utopías / cómo voy a creer / dijo el Fulano que la esperanza es el olvido / o que el placer una tristeza (...) / cómo voy a creer / dijo el fulano / que la utopía ya no existe / si vos / mengana dulce /osada / eterna / si vos / sos mi utopía".
Hoxe o café sábeme a Nostalxia. Gustaría de trocar o meu levantar e que a nova da túa morte, como dicías tí "no me lo digan cuando me despierte". Hoxe, e mañá, e mañá, será máis triste. Pero cando acabe esta breve esquela para tí voltarei a sorrir e recordarte (re-cordum: traer de volta a memoria ao corazón). Así te coñecín, lembras? Pois pensei que así tamén te tiña que despedir. Boa viaxe, compañeiro, amigo, e que a terra che sexa leve. Non te preocupes polas utopías, eu comprométome a gardalas e seguir loitándoas, facéndoas delas factum, realidades, mundos mellores. Loitarei xunto a outras. Xunto a outros. Tí, Mario, seguirás co aliento a esperanzarnos a carón da orella. Non te preocupes, estarás no re-cordum sempre presente. Como ben ti sabías (como ben ti sabes) "el olvido está lleno de memoria"...
da túa memoria amigo, da túa memoria... e por sempre, seguiremos a falar.
De pequena a pequeno, Mario: QUE GRANDE SOS, BENEDETTI, QUE GRANDE SOS...
Maís de Rebe en xiztoria: http://xiz-toria.blogspot.com/2008/05/carta-casinadacensurada-para.html
No hay comentarios:
Publicar un comentario